پنج

بسم الله الرحمن الرحیم 

مینی بوس جاده های کوهستانی را پایین و بالا می کرد..

مردها صندلی های آخر را اشغال کرده بودند و از تجارب تبلیغی شان می گفتند. 

اگر می خواستم این گروه را از نظر سن و تجربه دسته بندی کنم..آنها یک دسته بودند و ما در دسته دوم.

نگاهم به جاده بود و گوشم در آن عقب..

صدای شلیک خنده شان فضای کوچک مینی بوس را شکافت...

داشتند میگفتند : این منطقه امام زاده خیلی کم داره..

بیاین این سیدو بکشیم تازه دوماد هم هست..همینجا براش گنبد و بارگاهی میشازن اون سرش ناپیدا...

دماغم را چین دادم از این شوخی نابجا..

فکر کردم همین حرفهاست که مردم را نسبت به امام زاده ها و نسبشان بدبین می کند.

گوشم را از آن صداها گرفتم و به جاده چشم دوختم...

صدای راننده بلند شد که با همان لهجه کردی میگفت :

اینجا تنگه مرصاده..

و بعد حس کردم یک عالمه غرور در کلامش سرازیر شد وقتی که گفت :

همینجا زمین گیرشان کردیم...