* خوشحال بود..
می خندید..
پرسید: چرا می خندی؟!
گفت: کودکی که در رحِم دارم با من سخن میگوید..
چه میگوید؟!
امیدم میدهد..دلداری ام میدهد..تنهایی هایم را پر میکند..
* توی بستر بود..
دخترم به پدرت بگو مادرم از تنهایی های شب اول می ترسد..یکی از آن عباهایش را بدهد برای آن خانه ام..
به پدرت بگو...
مبادا کسی تو را بیازارد..مبادا کسی بر صورتت لطمه بزند...
مبادا..
* جبرئیل آمده بود..
خدا سلامت می رساند..این هم کفن بهشتی برای اولین کسی که لبیکت گفت..
* و اصلا نشد که بماند و ببیند آن روز را که ملائک آمده بودند تا شاهد باشند چگونه دست آن دو را پدرش توی
دست هم گذاشت..تا یار هم باشند تا قیامت.. تا خیر کثیر جاری شود.. تا یکی فدای دیگری..یکی زره دیگری..
* و اصلا نشد که بماند و ببیند که..
غمگین بود..
گریه می کرد..
پرسید: چرا گریه میکنی دخترم؟
گفت: کودکی که در رحِم دارم با من سخن میگوید!
اینکه چیز عجیبی نیست دخترم..تو هم با مادرت سخن میگفتی ..
گفت: من مادرم را دلداری میدام از تنهایی هایش.. ولی این کودک چیزهایی میگوید که بند از دلم می گشاید..
چه می گوید؟
صبح می گوید انا غریب.. انا مظلوم..
غروب میگوید انا عطشان..
بابا مگر چه بر سر کودکم می آید؟!
* و کربلا...
* بابا من هستم تا بر کشته اش زاری کنم؟ نه دخترم...
پدرش هست بابا؟ نه دخترم..
شما هستید بابا؟ نه..
برادرش چه برادرش هست بابا؟ ن ه...
مردمی خواهند آمد که مردانشان بر مردان ما و زنانشان بر زنان ما می گریند...
* آیا حضرت خدیجه هم روی تل زینبیه بود؟!
** نشسته بودم سرِ تشت و عمامه چنگ میزدم.. انگار همین دیروز بود..
*** میگوید چرا نمی آیی توی حلقه سینه زنی؟
خبر ندارد زیر چادرم حسینیه ی دیگری علم است..
