چَشم گفتن های گاه و بی گاه..

بسم الله الرحمن الرحیم

باد، تک گلدان حیاط سنگی را به بازی گرفته بود..اول سرمای زمستان بود و سوز استخوان ترکان..

داخل خانه اما گرم بود...از صدای بلند خنده ی مردها...شیطنت بچه ها..خنده های ریز زنانه..

و آتش شومینه که کسی متوجه اش نبود!

سفره رنگین نهار ساعتی پیش برچیده شده بود،اما عطر خوش پلوی زعفرانی هنوز در هوا جاری بود.

حاج خانم صدر خانه نشسته بود و با رضایتمندی همه را از نظر می گذرانید...

گاهی با گفتن جمله ای شادی زنها را کامل میکرد و گاهی با- بفرمای- میوه ای داخل جمع مردها

میشد.

نگاهش که با نگاه حاج آقا یکی شد،سری به نشانه ی تایید تکان داد و چادر رنگی نگین دار را روی

سرش جابجا کرد و به تندی ایستاد..

آرام و آهسته ،زیر صدای خنده ی جمع،جمعیت را شکافت و پا به حیاط گذاشت...

ساعتی بعد...کسی متوجه غیبت حاج خانم شد...

: مامان جون؟! تو این سرما دارین چی کار می کنین؟!

حاج خانم که صورتش از سرمای هوا و دستانش از گرمای اجاق سرخ شده بود سرش را بالا آورد و 

گفت: اون چلو گوشت خوشمزه ی ظهر، صاحبشون ایشون هستن..

و با دست سر بی موی گوسفند را از آب داغ بیرون کشید..

: کارگر تو آشپزخونه ست چرا نگفتین اون این کارو انجام بده؟!

حاج خانم خندید...چشمهایش درخشید..

: حاج آقا دوست دارن من کله پاچه رو تمیز کنم..

* حاج خانم صدر نشین قلب حاج آقا بود..با آن چَشم گفتن های گاه و بی گاهش...